Ik had alleen maar een knuffeldier

Dit waar gebeurde autobiografische verhaal gaat over een Amerikaanse jongen met de naam Jennings. Omdat zijn moeder niet meer voor haar vijf kinderen kan zorgen wordt hij op achtjarige leeftijd door haar naar een kindertehuis gebracht. Daar krijgt hij 'savonds bij het slapen gaan een troeteldier. Hij noemt het "Doggie". Dit dier helpt hem in zijn eenzaamheid. Hij wordt ongeveer vier jaar lang heen en weer geslingerd van tehuis naar pleeggezin en weer naar zijn moeder. Zijn troeteldier is steeds zijn steun en toeverlaat. Veel nare ervaringen (bijv. mishandeling) doet hij op maar hij blijft geloven in de vriendschap die sommige mensen hem geven. Dit heel mooie en boeiende boek is in de ik-vorm geschreven. De sfeer van eenzaamheid en verdriet wordt goed weergegeven zonder dat er sprake is van sentimentaliteit. Het boek is overzichtelijk in vijftien hoofdstukken ingedeeld. Hoewel het geschreven is voor volwassenen is het ook goed te lezen door jongeren vanaf veertien jaar.